بگذار از حقیقت آغاز کنم.

جایی که رایحه‌ای سراسیمه و برهنه، از دل تاریکی بیرون می‌آید. مثل حقیقتی که بی‌رحمانه و بی‌پرده، مستقیم خودش را به مشام می‌رساند. این بو، مثل دیدن چهره واقعی یک خود دیو صفت، در آینه‌ای شکسته است؛ انعکاسی ترک‌خورده اما آشکار، حقیقتی که نمی‌توان از آن گریخت.

اما صبر کن. چیزی نرم و بی‌صدا، همچون پرده‌ای نیمه‌شفاف از پس این تلخی سر برمی آورد.

گل‌های سفید دست در دست آکوردی میوه ای. اما نه، خبری از معصومیت نیست!

سفیدی‌شان تنها برای پوشاندن زشتی ها است؛ مثل داستان‌های کهن که بر زشتی حقیقت، نقاب می‌کشند.

این عطر، مثل رازی است که پشت لایه‌ای از زیبایی پنهان شده؛

زخمی پوشانده شده با آرایش که رد قرمزی آن هنوز پیداست. گویی داستان یک خاندان فروپاشیده است، یا رازی نهفته زیر شکوهی ظاهری.

مثل شاهزاده‌ای است که با هراس در آینه می‌نگرد و در همان حال از آنچه پشت این نگاه ها پنهان شده است نگران است.

در “تابو ویت میکاپ” در ابتدا نت‌های انیمالیک که جلوه‌گرِ حقیقت اند، سرکوب‌شده‌اند. آن چیزهای حیوانی، آن غرایز خام در شروع، زیر لایه‌ای از تمدن و زیبایی‌شناسی پنهان شده‌اند.

حال و هوایی میوه ای در کنار گل‌های سفید و نت های پودری، در این ساختار نماد پوشش‌اند، اما نه پوششی از بی‌گناهی؛ بلکه نمایشی فریبکارانه از معصومیت.

تضاد میان این دو لایه، تصویر دروغینی از پاکی را می‌سازد، مثل شخصیت‌های داستانی که پشت رفتارهای آراسته‌شان، خشم و وحشتی درونی موج می‌زند. این تصویر با حس و حالی آلدهیدی و بسیار قدرتمند به مشام می رسد.

و در نهایت، عطر به جایی می‌رسد که بوی گل ها و میوه ها رنگ می‌بازد. آرایش کمرنگ می‌شود. آن رایحه خام و حیوانی باقی می‌ماند؛ حقیقتی که نمی‌توان انکارش کرد. شاید این عطر، پرسشی است که از ما می‌پرسد: تا کجا می‌توان زشتی را پشت زیبایی پنهان کرد؟ و آیا آنچه پنهان شده، عمیق‌تر در ذهن باقی نمی‌ماند؟

عطر “Taboo with Makeup” یا “تابویی مزین به آرایش”، بر محوریت دو فضای “پودری-میوه ای-گلی” و “انیمالیک” بنا شده است. دو فضایی که در تضاد با یکدیگر قرار دارند. رایحه، همچون موجود دیو صفتی است که وجود وهم انگیزش را به وسیله‌ی آرایش پوشانده است.

در نسخه های جدید لیبل نام عطر به نسبت نسخه های پیشین باریک تر شده است.