اکسیر قرون وسطایی در برابر همه بیماری‌ها

اکسیر Theriac ونیزی، یکی از قدیمی ترین اکسیرهای شناخته شده در زندگی انسان می‌باشد که داستان آن در طول تاریخ بازتاب می یابد. قبل از پاکسازی شهرهای اروپایی در قرن هجدهم، که در کار اصلی آلن کوربین با جزئیات و عمق تحلیلی بسیار ترسیم شده است، استفاده از مواد معطر و عطرها عمدتاً بر اساس نقش پیشگیرانه آنها بود. از این رو آب پیشگیری کننده نامیده می شدند.

همانطور که در مقاله پیشین (اکسیر معجزه آسا: سرکه) گفته شد در طی طاعون بزرگ در تولوز بین سال‌های 1628-1631 (با ادعای 500000 قربانی)، چهار دزد خانه‌های مردگان را غارت می‌کردند که از بیماری هیچ آسیبی ندیدند. هنگامی که رازشان فاش شد، دستگیر و زندانی شدند. در شُرُفِ سوزانده شدن, دزدها ناخواسته قضات را به دلیل مقاومت در برابر طاعون بوبونیک مجذوب خود کردند. در تلاش برای پی بردن به دلیل این مقاومت دزدها در ازای راز خود، مرگ ملایم تری را درخواست کردند. آنها قبل از ورود به خانه‌ها به تمام بدن خود اکسیری معطر می‌مالیدند که از دستور العمل آن، سرکه 4 دزد ساخته شد.

امروزه عطرهایی هستند که از شخصیت دکتر اشنابل(پزشکان زمان طاعون که لباسی بخصوص با ماسکی به شکل منقار بر تن می‌کردند.) و فرمول پزشکی Theriac که در طول تاریخ طاعون به عنوان پادزهر برای سموم استفاده می‌شد الهام گرفته شده‌اند؛ به عنوان مثال Acqua di Teriaca. رایحه‌ی عطر الهام گرفته از لیست مواد تشکیل دهنده Theriac ونیزی (قرن هجدهم) می‌باشد. ریکاردو راموس، خالق این عطر، رایحه را به شکلی طراحی کرده تا حضور شبح وار دکتر اشنابل با لباس چرمی پوشیده از مومش و ماسک به شکل منقارش که از گیاهان معطر پر شده بود آغاز شود. (در زمان طاعون تصور می شد بیماری‌ها از طریق بوهای زننده منتقل می شوند.)

Teriaca، یا Theriaca/theriac، یک معجون پزشکی است که در ابتدا توسط یونانی ها فرموله شد و توسط رومیان در قرن اول پس از میلاد بهبود یافت و به طور گسترده در دوران باستان تا دوردست‌ها در ایران، چین و هند از طریق مسیر تجاری راه ابریشم مورد استفاده می‌شد. این معجون یک پادزهر یا یک الکسی فارمیک (از پیشوند یونانی άλεξ، که به معنای محافظت، و φάρμακον که به معنی دارو است.) می‌باشد. theriaca از کلمه یونانی θηρίον می آید که به معنای دیو است. منشأ این ترکیب به دوران میتریدات ششم، پادشاه پونتوس (از اجداد دورگه یونانی و ایرانی) باز می‌گردد که سموم و پادزهرها را بر روی زندانیان خود آزمایش می‌کرد. در پایان، او ادعا کرد که برای هر خزنده و یا ماده سمی، پادزهری پیدا کرده است که متشکل از تریاک، زعفران، زنجبیل، دارچین، کرچک و چهل ماده دیگر می‌باشد.

داروخانه هایی که اجازه تولید و فروش تریاکا را داشتند «تریاکانت» نامیده می شدند.

برگرفته از سایت فرگرنتیکا

به اهتمام و نگارش مترجمان آترین استار

آخرین دیدگاه کاربران

ثبت ، نظرات کاربران